Fredro. Bardzo mi miło

Hrabiego Aleksandra Fredry, największego polskiego komediopisarza nie trzeba nikomu przedstawiać. Czyżby? Przecież „Zemstę” czytaliśmy w ramach lekturowego przymusu; owszem, z uśmiechem, ale jednak w ramach przymusu. Mało kto wie, że jej autor zostawił po sobie ponad 40 komedii, a także utwory w innych literackich gatunkach. Teksty te powstawały w czasach, kiedy w polskiej kulturze królował romantyzm. Mickiewicz, Słowacki i Krasiński pisali swoje mesjanistyczne arcydramaty, a Fredro, w tym samym czasie, ustanawiał wzór narodowej komedii odżegnującej się od spraw... narodowych. Jakby żył i tworzył poza ogólnie przyjętym wzorcem. Dworkowa sielanka stanowiąca tło intryg zwieńczonych naiwnie szczęśliwym, jak mogłoby się wydawać, zakończeniem, jest zawieszona w bezczasie. Kiedyś? Nigdy? Zawsze? Sielski happy end nabiera znaczenia, kiedy weźmiemy pod uwagę, że Fredro, w przeciwieństwie do wieszczów, brał udział w walkach nazywanych narodowowyzwoleńczymi, co prawda nie w powstaniach, ale w nie mniej krwawych, a znacznie dłuższych wojnach napoleońskich. Okrucieństwa i tęsknoty za ładem uosabianym przez domowe ognisko doświadczył jak mało który z XIX-wiecznych autorów. Paradoksów i niespodzianek związanych z wąsatym dziadkiem narodowej komedii jest więcej. Twórcy spektaklu dokonują teatralnej ekshumacji dorobku Fredry – przywołują fragmenty takich sztuk jak „Ciotunia”, „Gwałtu, co się dzieje!” czy „Wychowanka” oraz opowiadania „Dziennik wygnańca”, aby w dowcipny, dostosowany do wrażliwości młodego odbiorcy sposób dowieść, że autor obdarzony umiejętnością wnikliwej obserwacji ludzkich postaw oraz mistrzowskiego operowania słowem ma nam dziś do zaoferowania znacznie więcej niż „żart z wąsem”, a aktorzy w teatrze Fredrowskim nie muszą być jak... meble – stylowe i eleganckie, ale jednak meble.

Spektakl dla osób powyżej 13. roku życia.